Bu gün bebişimizin 18. haftası doldu. Yaşadığım
kramplar, tuzdan olduğunu tahmin ettiğimiz şişmiş gözler ve üstüne birde kum
dökme derken biraz sıkıntılı geçirsekte şu son üç dört günü sonunun güzel
bişeye bağlanacağını düşünmek bu sıkıntıları katlanılır kılıyor. Ama bu
sıkıntıları yaşarken bazen göz yaşlarına yenik düşebiliyor insan ve bu durumda
eşine en yakınlarına büyük iş düşüyor. Dün bu sıkıntılardan dolayı sabah
gözyaşlarımı tutamazken eşimde bana bu sıkıntıların geçici olduğunu , sonunun
tıpkı tatlı yeğenim tıntırış ( bu ismi biz taktık ona : ) gibi bir bebek
olacağını düşünmemi telkin ederek beni rahatlatmaya çalıştı.Bazı gerçekleri
bilsekte bu gibi durumlarda iyi geliyor galiba sevdiklerimizin desteğiyle bazı
şeyleri duymak. U.Can mecburen işe gidince öğlene doğru annem ve babam geldiler
yanıma. Biraz uzanmak, biraz sohpet, biraz telkin derken onlarda bana iyi
geldiler. Gerçekten insan zor zamanlarda sevdiklerini yanında istiyor. Akşamda
beni u.cana devir teslim yapıp gittiler.İyi ki varlar…
Eveet.. bu sıkıntılar dışında bebişin ilk hareketini bekliyoruz heyecanla ama henüz
bi ses yok. Bazen u.canla bazı sesleri falan bişeye benzetiyoruz ama bizim
bebişin henüz pek kıpırdamaya niyeti yok
galiba :) ) Neyse biz azimle bekliyoruz.
Ve bu c.tesi bir aksilik olmazsa cinsiyetini öğrenme ihtimalimiz çok yüksek : D
Eğer öğrenemezsek sanırım bizden çok
çevremiz hayal kırıklığına uğrayacak : ) Beni her gören mütemadiyeen :D ne
zaman doktora gidiyosunuz ne zaman belli olucak diye soruyor . Geçen sefer
öğrenemediğimizi söylediğimde benden çok hayal kırıklığına uğramışlardı : )
Ama tabi ki ille de kız yada erkek olsun dememeli ,
cinsiyeti ne olursa olsun herşeyden önemlisi sağlıklı ve hayırlı bir evlat
olması ;) : )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder